Czy miłość da się wymierzyć, wyliczyć, zaplanować - "Biuro M" M. Witkiewicz / A. Rogoziński

Tytuł: "Biuro M"

Autor: Magdalena Witkiewicz / Alek Rogoziński

Wydawnictwo: Filia

Liczba Stron: 360

Data Premiery: 23. 05. 2018

Ży­cie Bar­ba­ry Ba­ku­szyc­kiej nie­daw­no po ra­zy trze­ci le­gło w gru­zach. Ko­bie­ta ma­ła bo­wiem aż ty­lu na­rze­czo­nych, każ­dy z nich był po­sia­da­czem imie­nia Mi­chał. Jed­nak z żad­nym nie by­ło da­ne Bar­ba­rze sta­nąć na ślub­nym ko­bier­cu.

Gdy pew­nego dnia zja­wia się w Mia­stecz­ku wraz z ko­tem Pu­szy­sła­wem jest prze­ko­na­na, że praw­dzi­wa mi­łość nie ist­nie­je.

O Jac­ku Gro­cie moż­na po­wie­dzieć przede wszyst­kim to, że jest pe­chow­cem jak ma­ło, któ­ry czło­wiek na tej pla­ne­cie. Wszyst­kie pró­by pod­ję­cia przez nie­go ja­kiej­kol­wiek pra­cy koń­czy­ły się za­wsze tak sa­mo: Jed­ną wiel­ką ka­ta­stro­fą.

Prze­wrot­ny los spra­wił, że ich dro­gi spo­ty­ka­ją się pod­czas pra­cy w „Mi­ner­wie,” któ­ra jak się póź­niej oka­zu­ję jest biu­rem ma­try­mo­nial­nym. Je­śli do­dać do te­go, że pod tym sa­mym ad­re­sem mie­ści się tak­że sklep zie­lar­ski, a tak­że sa­lon wróżb – wróż­ka Na­si­ha. Po­łą­cze­nie to mu­si być nie­mal wy­bu­cho­we. Czy tej dwój­ce uda się spra­wić, że lu­dzie ży­ją­cy do­tąd sa­motnie znaj­dą mi­łość u bo­ku dru­gie­go czło­wie­ka. A mo­że to wła­śnie w ich ser­ca tra­fi strza­ła amo­ra?

O tym, że Mag­da­le­nę Wit­kie­wicz i Al­ka Ro­go­ziń­skie­go łą­czy na­praw­dę nie­zwy­kła przy­jaźń wie chy­ba każ­dy kto cho­ciaż raz miał stycz­ność z ich twór­czo­ścią lub ni­mi sa­mymi. Czy­tel­ni­cy od daw­na pro­si­li więc sym­pa­tycz­ny du­et o wspól­ną książ­kę. Tym spo­so­bem w li­sto­pa­dzie ze­szłe­go ro­ku uka­za­ła się ich pierw­sza wspól­na po­wieść „Pu­deł­ko z ma­rze­nia­mi”, któ­ra bar­dzo szyb­ko za­ję­ła pierw­sze miej­sce na li­ście be­st­sel­le­rów. Ku wiel­kie­mu za­sko­cze­niu fa­nów wcze­sną wio­sną oka­za­ło się, że już nie­ba­wem na ryn­ku po­ja­wi się ko­lej­na hi­sto­ria stwo­rzo­na przez Mag­dę i Al­ka pod ta­jem­ni­czym ty­tu­łem „Biu­ro M”.

Przy­znam szcze­rze, że nie cze­ka­łam ja­koś spe­cjal­nie na tę pre­mie­rę, kie­dy jed­nak nada­rzy­ła się oka­zja się­gnę­łam po nią bez chwi­li wa­ha­nia. Tyl­ko czy by­ło war­to? Nie­ste­ty mu­szę przy­znać, że czy­ta­jąc „Biu­ro M” z każ­dą ko­lej­ną prze­krę­ca­ną prze­ze mnie stro­ną nie mo­głam ukryć co­raz to więk­sze­go roz­cza­ro­wa­nia. Po pierw­sze sła­ba ko­rek­ta, bra­ku­ją­ce lub po­prze­sta­wia­ne li­te­ry w wy­ra­zach za­czy­na­ją roz­pra­szać. Wiem, że au­to­rzy nie mie­li na to bez­po­śred­nie­go wpły­wu ale wy­daw­ca już tak.

Do­bra książ­ka, któ­ra jest na­pi­sa­na przez wię­cej niż jed­ne­go au­to­ra to ta­ka, gdzie czy­tel­nik ła­pie się na tym iż my­śli, że jest to jed­na oso­ba. Spój­ność i płyn­ność są na­praw­dę bar­dzo waż­ne. W tym przy­pad­ku by­wa­ło z tym róż­nie. Mo­men­ta­mi mia­łam ta­kie nie­od­par­te wa­że­nie, że „Biu­ro M” by­ło bar­dziej jed­ne­go z au­to­rów. Chwi­la­mi pod­czas czy­ta­nia ku­si­ło mnie że­by wziąć ołó­wek do rę­ki i za­cząć pod­pi­sy­wać frag­men­ty imio­na­mi au­to­rów. Na okład­ce wid­nie­je za­po­wiedź: „Naj­za­baw­niej­sza ko­me­dia ro­man­tycz­na „ tyl­ko czy aby na pew­no? We­dług mnie po­czu­cie hu­mo­ru jest jed­ną ze skła­do­wych do­brej po­wie­ści. Po­win­no ono jed­nak być sub­tel­ne i wy­su­bli­mo­wa­ne, po­nie­waż bar­dzo ła­two prze­kro­czyć gra­ni­ce do­bre­go sma­ku, co mia­ło kil­ka ra­zy miej­sce w tym przy­pad­ku. Ja oczy­wi­ście wiem, że pew­ne sy­tu­acje przed­sta­wio­ne ma­ją na ce­lu uka­za­nie gro­te­sko­wość zja­wisk, któ­re wy­stę­pu­ją w spo­łe­czeń­stwie, ale co za du­żo to nie zdro­wo. Coś co na po­cząt­ku ow­szem śmie­szy­ło póź­niej już tyl­ko co­raz bar­dziej iry­to­wa­ło. Na ko­niec do­dam jesz­cze, że jest ty­le pięk­nych imion mę­skich, że na­praw­dę w dru­giej książ­ce z rzę­du nie mu­si wy­stę­po­wać bo­ha­ter o imie­niu Mi­chał. Nie mó­wiąc już o wąt­ku „kry­mi­nal­ny” ko­muś chy­ba wy­czer­pa­ły się po­my­sły.

Że­by nie by­ło, że tyl­ko na­rze­kam to te­raz czas na po­zy­ty­wy. Za­sko­czy­ło mnie jak w nie­ba­nal­ny spo­sób zo­stał po­pro­wa­dzo­ny wą­tek mi­ło­sny. Cie­szy mnie nie­zmier­nie, że na kar­tach po­wie­ści po­ja­wi­ła się znów pa­ni Wie­sia mu­szę przy­znać, że lu­bię tę bo­ha­terkę.

Pod­su­mo­wu­jąc „ Biu­ro M” to książ­ka, któ­rą moż­na prze­czy­tać w je­den wie­czór pa­mię­ta­jąc o tym, że da­le­ko jej do po­zio­mu, do któ­rego przy­zwy­cza­ili czy­tel­ników au­to­rzy w swo­ich wcze­śniej­szych po­wie­ściach. Ja na­dal bę­dę się­gać po ty­tu­ły opa­trzo­ne na­zwi­skiem Wit­kie­wicz, Ro­go­ziń­ski ty­le, że so­lo.